Günlerin Esen Rüzgarı

Savruluyoruz günlerin esen rüzgarında 
Fırtınalar kopuyor bazen yüzümüzde
Çok şey devriliyor masadan
Yerle bir oluyor hiç ses yapmadan
Ve şehrin durakları kimsesiz kalıyor 
Dağ gibi duran insan devrilince ağlıyor
Uzaklara dalıyor ansızın 
Issız bir yol sanki bu hayat
Nedensiz onca yıkılış var içimizde 
Alt üst olan dengemiz 
Yerle yeksan ruhumuz 
Sahi sormadık hiç, kimdik biz?
Bir hayat yıkılır kimi zaman 
Kimi zaman hayaller
Umutlar en çok
Ve enkaz altında kalır insan
Hayat acı yüzünü gösterdiği an
Sokaklarda bir ses yankılanır 
İnsan yüreğinde depreme elbet yakalanır
Şaşar dengesi insanın, derinden yaralanır
Bir el uzanır ardından 
Ardından bu uzun gecenin
Hava biraz bahara has biraz serin
Bizi ayakta tutan kimi zaman bir şiirdir 
Bir kitaptır, bir sestir, nefestir ve şehirdir
Ama insan kendine dört duvar
Kendine zehirdir
Savruluyoruz günlerin esen rüzgarında 
Uzanan bir el var kaldırmak için bizi
Sessizce yürümeliyiz duymak için o sesi
Çok şeyin içimizde devrilişi gibi
Bulmak olsun gayemiz kaybolan dengemizi
Bir ışık yansın dünyamda
Tekrar kalkmak için ayağa 
Ruhum dik bir şekilde girmeliyim o sokağa 
Ve kimseler yok yine bu semtin durağında 
Savruluyoruz günlerin esen rüzgarında 

Reklam