Merhabalar! Bu yazı vesilesiyle sizinle tekrardan muhabbet kurabildiğim için çok mutluyum. Fakat bu sefer yalnız gelmedim. Sizinle birini tanıştıracağım. Onunla tanıştığımdan beri, “kırmızı” denince aklıma hemen o hanımefendi gelir. “Bir insan nasıl bir rengin yerini tutabilir ki…” demeyin. Bir renk, insanın acısını, umudunu, beklentilerini, aşkını ve vazgeçişlerini kamufle edebiliyorsa, çok da güzel yerini tutabilir.
Tanıştırayım: Sultan. Sultan Özcan.
Sultan Özcan, Konya’da yaşayan, “Kırmızılı Kadın” olarak tanınmış ve Konyalılar tarafından benimsenmiş bir hanımefendi. Hayat hikayesini ödüllü bir belgesel vasıtasıyla bizimle paylaşan Sultan Hanım, ilk dakikadan etkisi altına alıyor. Öyle ki tüm ülkeye namını salmaya devam da ediyor. Hani bazen öyle hayatlara denk geliriz de, “Evet, bu kişiyi kesinlikle tüm dünya tanımalı, hissettiklerini anlamak için çaba sarf etmeli…” deriz ya, Sultan Hanım da onlardan biri.
Saatinin, çantasının, aynasının, rujunun, tokasının, paltosunun, gözlüğünün ve dahi evindeki kırlentinin kırmızılığı ile ev sahipliği yapıyor bize, Kırmızılı Kadın.
Öğretmeni daha doğrusu eşi ile başlıyor konuşmalarına. Muhabbetlerinin nasıl ilerlediğine, nasıl evlenme kararı aldıklarına… Parıldayan gözleri, utangaç ama mutlu yüzü, o anları tekrar yaşıyormuş gibi ele veriyor. Öğretmeni Ramazan Bey ile 17 yaşındayken evleniyor Sultan Hanım. Fakat evlilikleri çocuk sahibi olamamalarından ötürü son buluyor hanımefendinin anlattıklarına göre. Tıbbi çözümü olmasına rağmen eşi bu yolu istemiyor ve Sultan Hanım ile boşanıyor. O günlerden sonra kırmızılara bürünüyor ve tepkisini o şekilde dışa vuruyor. Anlattığına göre eşi kırmızı rengini çok severmiş ve o renkten başkasını giysin istemezmiş. Esnaflar ile yapılan röportajda da eşinin dışarıda kırmızı renkli şeyler giymesine müsaade etmediğini de öğreniyoruz. İşte tam da burada durup şu soruyu sormak istiyorum: Sizce Sultan Hanım kırmızıyı eşi seviyor diye mi giyiyor? Yoksa zamanında eşi dışarıda kırmızı giymesine izin vermediği için mi giyiyor? Sözün özü, eşiyle olan o bağını yaşatmak için mi yoksa onu cezalandırmak için mi kırmızıyı giyiyor? Bir renk nasıl olabilir de cezaya yahut hasrete dönüşebilir? Hiçbir zaman kırmızının Sultan Hanımdaki yerini bilemeyeceğiz. “O zaman neden bize böyle soru soruyorsun” da diyebilirsiniz. Haklısınız… Amacım zaten hiçbir zaman bir cevaba varmak olmadı. Cevapları sorgulamayı, hissedebilmeyi, her ihtimali göz önünde bulundurup o hale bürünmeyi severim ve isterim. Cevaplar değil ihtimallerin o sonsuzluğudur beni diri tutan… Kırmızı ile başladık nerelere geldi konu görebiliyor musunuz? İşte bahsettiğim tam da bu. Konular arasında mekik dokumak… Varmak için değil yolda merakla ilerleyip hayatı her açıdan gözlemleyebilmek için…
Her neyse dönelim mi tekrardan Kırmızılı Kadına?
“Hâlâ onun kıskandığı aklımda. Kalmış, biliyor musun? Korkuyorum. Ben ne parayı, ne pulu biliyor musun? Benimki bir tek aşk olacak. Kıskansa, kavga da yapsa yine aşk. Dön dolaş yine aşk’a geliyor.” diyor hanımefendi belgeselde. Sultan Hanım aşık ama kırgın bir kadın. Bir o kadar da hırpalanmış… Fakat tüm yaşadıklarına rağmen o günlerini anlatmaktan da uzak durmuyor. Zira o aşka aşık bir kadın… Ve bunu eski günlerini anlatırkenki çekingen ama tatlı tebessümünden okumak mümkün. Bu okumayı da aşağıda sizinle paylaşılacak olan belgeseli izleyerek yapabilirsiniz.
Son olarak, beni sarsan bir detayı paylaşmak istiyorum. Belgeselin 4. dakikasının 37. saniyesinde bir kare mevcut. Ve bir fotoğrafın arkasına yazılmış not…
“Sen gittin gideli, daha evime güneş doğmadı yar.”
Bir cümleye sığmış koca bir hayat…
Bir renk üzere inşa olmuş bir hayattan söz ediyorum. Sahiden dile kolay… Bu cümlenin üzerine tek bir şey soracağım ve sizi Sultan Hanım’ın aşkla ve kırgınlıkla yoğrulmuş hayatıyla baş başa bırakacağım. Derin bir nefes alıp kendinize ayna olmanızı rica edeceğim. Sizin de Sultan Hanım’ın kırmızısı gibi dile gelmiş bir renginiz var mı?
mahza. | sade 